πρωτοκανονάρχης

και πρωτοκανόναρχος, ο, Ν

ο πρώτος στην ιεραρχία κανονάρχης ναού.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πρωτ(ο)-* + κανονάρχης / κανόναρχος «βοηθός ψάλτη»].